Maya

Po tym jak Pan nagle rozpłynął się w powietrzu, zasępiona wróciłam do pokoju i usiadłam przy łóżku Rafaella.

Alex i Ro wypytywali mnie o naszego gościa, ale nie miałam ochoty z nimi rozmawiać i opowiadać o nim. Jednak oni nalegali dopóki nie przyszła Inez.

- Och, dajcie jej trochę spokoju! – zdenerwowała się – Przecież od razu widać, że nie ma ochoty na rozmowę

- Ale…- zaczęła Ro

- Proszę – Inez złagodziła ton głosu i spojrzała dziewczynie w oczy

Rozalie westchnęła ciężko i opuściła pokój. Po chwili wyszedł za nią Alex. Kiedy zostałam sam na sam z Inez przyjaciółka podeszła i bez słowa mnie przytuliła. Zdziwiłam się, że nie zadawała mi żadnych pytań, ale jednocześnie byłam jej za to wdzięczna…

Siedziałyśmy tak aż do wieczora. Wreszcie Inez przerwała ciszę:

- Mayu jest już późno, może pójdziesz się położyć? – zaproponowała cicho, pokręciłam głową – Wiem, że chcesz z nim być, ale musisz też odpoczywać – powiedziała łagodnie, głaszcząc mnie po włosach

- Nie teraz – odpowiedziałam – Później odpocznę. Na razie muszę z nim być

- Dobrze – zgodziła się, a po chwili namysłu dodała – Zobaczysz, że niedługo się obudzi

- Nie obudzi się – szepnęłam

- Jak to? – Inez zbladła – Skąd….?

- Po prostu to wiem – ucięłam

Nie wiedziałam dlaczego tak się zachowuje. Dlaczego jestem taka niemiła skoro Inez się o mnie troszczy…o mnie i o Niego….

Zreflektowałam się szybko i powiedziałam:

- Przepraszam Inez. Ja…- urwałam, a dziewczyna znowu mnie przytuliła na znak, że się nie gniewa – Zostaniesz ze mną? Posiedzisz ze mną przy Rafaellu tej nocy? – poprosiłam

- Oczywiście – zgodziła się

Zapadło milczenie.

Kiedy wszyscy po kolei kładli się do łóżek my siedziałyśmy i czuwałyśmy. Przez jakiś czas towarzyszył nam Leonardo, ale w końcu i on gdzieś wyszedł i w pokoju zapadła idealna cisza…..

Nagle Rafaell zaczął się wiercić na łóżku, a na jego twarzy pojawił się grymas bólu. Uwolniłam się szybko z objęć Inez i chwyciłam chłopaka za rękę żeby dać mu poczucie bezpieczeństwa. Inez również się poderwała i ruszyła w stronę wyjścia, mówiąc:

- Pójdę po Alexa, on…

- Nie wyleczy Rafaella – przerwałam jej – On umrze. Ja to wiem Inez i teraz najważniejsze jest żeby czuł się bezpiecznie i wiedział, że przy nim czuwamy

Mówiłam to cichym, spokojnym głosem, choć w moim wnętrzu zaczynały się już rozwijać panika i rozpacz. Nie chciałam żeby te uczucia mną zawładnęły. Nie teraz kiedy Rafaell jeszcze żył i potrzebował mojego ciepła i opanowania.

- W porządku – odpowiedziała Inez, miała łzy w oczach – Skoro nie da się mu pomóc to chociaż powiadomię Leo o tym co się dzieje – po tych słowach wyszła z pokoju

Zostałam sama z Rafaellem, który coraz bardziej się rzucał w pościeli. Widać było, że bardzo cierpi. Zaczęłam go głaskać po włosach, jednocześnie cały czas mocno trzymając jego dłoń. Szeptałam też cichym, kojącym głosem:

- Już dobrze… Jestem przy Tobie…Nie jesteś sam….Dasz sobie radę…Wytrzymaj…Już niedługo….- nie byłam pewna czy mnie słyszy, ale chyba tak było bo zaczął się stopniowo uspokajać, a jego oddech stał się miarowy.

Już myślałam, że może Pan się pomylił i Rafaell jednak przeżyje, ale okazało się, że to cisza przed burzą.

Niespodziewanie chłopak dostał jakiegoś ataku. Jego ciało wygięło się w łuk by po chwili opaść bezwładnie na łóżko

- Rafaell..- szepnęłam, sprawdzając mu puls i mając nadzieje, ze to jeszcze nie ta chwila. Niestety nie wyczulam już jego tętna. Nie było też oddechu. Rafaell nie żył.

Pochyliłam się nad nim i pocałowałam go w zimny policzek. Potem położyłam głowę na jego piersi. Nawet nie wiedziałam kiedy z moich oczu popłynęły łzy. Płakałam długo, bardzo długo, aż w końcu nadszedł świt…

- Chodź do mnie Iskro – Zaskoczona uniosłam głowę i zobaczyłam Pana

Podbiegłam do niego i mocno się przytuliłam…