Inez

- Cavaliada! – krzyknęłam przerażona, podbiegając do przyjaciółki.

Próbowałam ją ocucić, ale mi się nie udało. Chciałam zanieść ją z powrotem do pokoju gdzie mogłaby się nią zająć Nira, ale przeszkodziła mi Light.

Klacz wierzgała, kopała i stawała dęba. Musiałam ją jakoś ujarzmić. Chwyciłam lonżę i zaczęłam ciągnąć Light w kierunku stajni. Klacz opierała się i kilka razy wylądowałam przez nią w błocie, ale wreszcie udało mi się ją zamknąć w jej boksie.

Upewniwszy się, że klacz nie ucieknie pobiegłam z powrotem do Cavaliady. Dziewczyna akurat otworzyła oczy.

- Inez – szepnęła

- Cav! – odetchnęłam z ulgą – Wszystko w porządku?

- Nie – jęknęła dziewczyna – Chyba się połamałam w paru miejscach i strasznie mnie boli głowa…

- Muszę Cię szybko zabrać do pokoju – powiedziałam stanowczo

Jednak kiedy spróbowałam choćby ruszyć przyjaciółkę ta krzyknęła i zwinęła się z bólu. Zrozumiałam, że nic z tego nie będzie. Musiałam wymyślić cos innego, zwłaszcza, że w szkole nadal grasowały podróbki prawdziwych uczniów. Nie mogłam pozwolić żeby znaleźli Cavaliadę…

Nagle przyszedł mi do głowy pewien pomysł.

- Kira! – zawołałam w myślach

Wilczyca odpowiedziała niemal natychmiast.

- Tak pani?

- Skontaktuj się z Eve i przekaż jej żeby razem z Nirą przyszła do stajni – poleciłam

- Dobrze – odpowiedziała po czym nastąpiła chwila ciszy – Już idą – odezwała się wilczyca

- Dziękuję – odetchnęłam z ulgą po czym znowu pochyliłam się nad Cavaliadą

Zbadałam jej złamania i usztywniłam je żeby dziewczyna nie sprawiała sobie dodatkowego bólu. Kiedy skończyłam Cav nadal była bardzo blada…

- Nie wiem jak mam Ci pomóc – jęknęłam bezsilnie – Musimy poczekać na Eve i Nirę

- Nie przejmuj się – Cav próbowała mnie pocieszyć – Wytrzymam

- Mam tylko nadzieję, że…- zaczęłam, ale przerwał mi nieznajomy, nieprzyjemny głos

- No no no. Kogo my tu mamy! – odwróciłam się zaskoczona i zobaczyłam przed sobą kopie Alexa i Diva – Widzę, ze wykonaliście część naszego zadania – zadrwił fałszywy Alex – Mieliśmy was pozabijać i już nie wiele do zrobienia nam zostało

- Tak wam się wydaje? – zapytałam chłodno, sięgając do amuletu tarczy

- No chyba nie jesteś tak głupia żeby myśleć, że jest inaczej – zadrwił fałszywy Div po czym dodał pogardliwie, patrząc na leżącą Cavaliadę – Przecież ją wystarczy tylko dobić

- Ale najpierw musicie się do niej dostać – odparowałam – A ja nie zamierzam wam na to pozwolić!

- Pozwolisz, pozwolisz – nie-Div uśmiechnął się drwiąco – Jak będziesz martwa to na wszystko pozwolisz

- Więc spróbujcie mnie uśmiercić – zachęciłam 

Obaj podbiegli do nas, ale kiedy byli za blisko moja tarcza ich odrzuciła. Upadli na ziemię kilkanaście metrów dalej.

- Ty !@# - zawołał rozwścieczony nie-Alex – Jeszcze się z Tobą rozprawię! Jeszcze Cię dopadnę!

- Zobaczymy – powiedziałam spokojnie, patrząc mu w oczy

Klon zaklął głośno po czym dal znak swojemu kompanowi i razem opuścili plac. Przez chwilę patrzyłam w slad za nimi. Kiedy zniknęli mi z oczu na placu zapanowała idealna cisza. Przerwała ją Cavaliada.

- Inez – jęknęła cicho – Jest coraz gorzej

- Zaraz przyjdzie Nira – szepnęłam uspokajająco – Wytrzymaj jeszcze trochę

- Nie oto chodzi – zaprotestowała Cav

- Więc o co?

– Zostaw mnie tu – szepnęła przyjaciółka

- Co? Nie! – powiedziałam ostro – Nawet nie ma mowy!

- Ale…

- Albo wracamy razem albo żadna z nas nie wraca – przerwałam stanowczo

W tym samym momencie usłyszałam znajome wołanie Eve:

- Już jesteśmy Inez! – dziewczynka biegła w moją stronę, a tuż za nią podążała Nira

- Co z Cavaliadą? – zapytała elfka

- Kiepsko. Musimy jak najszybciej zanieść ją do pokoju – wyjaśniłam

- Dobrze, już się nią zajmę – odpowiedziała krótko Nira po czym ostrożnie wzięła ranną na ręce.

Cav krzyknęła przeraźliwie, a potem zemdlała z bólu. Nira pobiegła do pokoju tak szybko, że nie ani ja ani Eve nie byłyśmy w stanie jej dogonić i zostałyśmy bardzo z tyłu.

W końcu jednak i my dotarłyśmy do pokoju Rozalie. Zobaczyłyśmy jak Alex i Nira zatroskani krzątali się wokół nieprzytomnej Cav. Nie chciałyśmy im przeszkadzać więc przeszłyśmy do kuchni gdzie siedziała zapłakana Ro. Pocieszyłyśmy ją jak mogłyśmy, a kiedy trochę się uspokoiła zapytałam:

- Rozalie, czy Maya nadal spi?

- Nie – odpowiedziała dziewczyna i nagle zbladła, najwyraźniej o czymś sobie przypominając – Nie spotkałyście jej po drodze ze stajni? – zapytała przestraszona

- Nie, dlaczego?

- Poszła za wami żeby zobaczyć co z tobą i Cav

- I puściłaś ją samą?! – zdenerwowała się Eve

- Miała was dogonić – usprawiedliwiła się

- No cóż… nie możemy tak siedzieć i się kłócić – powiedziałam stanowczo – Trzeba jak najszybciej odnaleźć Mayę

Po tych słowach zerwałam się na równe nogi i wybiegłam z pokoju. Bardzo chciałam odnaleźć Mayę i pozbyć się uporczywego przeczucia, że jest już na to za późno…