Leonardo

	Siedzieliśmy tak w bezruchu i ciszy przez dość długi czas. Wiedziałem, że Rafaellowi coś lata po głowie. W końcu wymigał: "Będziesz się tak teraz na mnie patrzył tylko?" -Nie mam chwilowo ciekawszego zajęcia. "Ciekawe." był nieco czymś zirytowany. -Co ci jest?- zapytałem łagodnym tonem tak, że aż się sam zdziwiłem, że tak potrafię. "Nic." -Jesteś zirytowany i to widać. To dlatego trzęsą ci się dłonie tak?- stwierdziłem bardziej niż zapytałem. "Chyba." zrobił się jakiś nieswój ale wiedziałem już o co chodzi. Czekałem aż sam to przyzna. Przedtem był już blisko. -A co ci tak dokopało? "Ta moja dziura w pamięci. Nie mogę sobie nic przypomnieć i to mnie coraz bardziej drażni." -Niektóre rzeczy czasem lepiej zapomnieć. "Tyle, że mam ciągle tą świadomość, że tam było coś, co powinienem pamiętać, coś co nie było zbyt miłe ale muszę znać. I na dodatek to się pogłębia. Ja to wiem. Tych dziur jest już zbyt dużo." załamał ręce. Mimo pozorów, bardziej dobijała go bezsilność niż sytuacja szkolna. Usiadłem obok niego i patrząc mu w oczy obiecałem -Jeżeli zapomniał byś wszystko, to ja i tak znajdę sposób, żeby to, co to powoduje dało ci spokój a potem ci wszystko przypomnę. "Niby jak?" -Wszystko co przeżyłeś jest w twoim cieniu. Tak w nim pogrzebię, że wszystko sobie przypomnisz. Obiecuję. "Robiłeś to kiedyś?" -Nie za bardzo ale spróbuje. "Więc dlaczego obiecujesz coś, czego możesz nie spełnić?" -Bo i tak znalazł bym sposób by ci to przypomnieć. Nieważne ile by mi to zajęło i ile mnie kosztowało.- zapewniłem. "Niech ci będzie." uśmiechnął się delikatnie. -Zrobię ci coś do jedzenia, co ty na to? "Może szarlotkę?" -Może być. To biorę się do roboty. "To ja ci pomogę" *** Podczas gotowania udało mi się polepszyć samopoczucie przyjaciela. Rzeczywiście teraz ręce już mu się nie trzęsły. Gdy ciasto było już w piekarniku, zrobiłem nam herbatę i przy parujących kubkach siedzieliśmy naprzeciw siebie i rozmawialiśmy o różnych tematach, raczej mało ważnych. Rafaell już miał sięgnąć po cukier gdy usłyszeliśmy pukanie do drzwi. -Miałeś mieć gości? "Raczej nie. A ty?" -Dobry żart.- prychnąłem. "To ja sprawdzę kto to a ty pilnuj żeby się ciasto nie przypaliło." -Nie martw się, ciasta piec potrafię a szczególnie szarlotki. Czy kiedykolwiek ją przypaliłem?- odpowiedział mi uśmiechem i ruszył do drzwi. Już po chwili wprowadził do kuchni gołębia Inez z jakąś książką, która już mi się na pierwszy rzut oka nie podobała. -Kto to nas odwiedził! No no no.- walnąłem teatralnie na powitanie. "Leonardzie." upomniał mnie Rafaell. Nie chciałem go dzisiaj bardziej dobijać, więc postanowiłem odpuścić. "Alex ma jakąś sprawę do nas." -Nas?- zapytałem nie dowierzając.- Ja się nie będę w nic mieszał, mówię już z góry. -Wiedziałem, że to powiesz ale nie musisz. Przyszedłem tylko... no... ciężko mi to ująć. Z resztą sami zobaczcie. Położył otwartą książkę a obok jakąś kartkę. -I po choler* mi to? -Ktoś porwał Inez a ja chciałbym ją uwolnić.- powiedział nie owijając w bawełnę. Po twarzy Rafaella przebiegł dziwny grymas. Nieco uśmiechu, który udało mi się odbudować szlak trafił. Podszedłem do książki i przeczytałem to, co w niej było napisane. Źródło Materii, zwane przez Łowców "Iskrą" lub "Białym Światłem" to jednostka nie do końca ludzka, mająca na celu dać dostęp do czarnej lub białej materii, w zależnośći od potrzeby, nie do końca potrafiąca jej używać. Specjalne metody pozwalają jednak na pozyskanie materi oczyszczonej. Oczyszczona materia pozwala pozyskać dość dużą energię, jednak bez połączenia z "podstawą" jest ona w stanie jedynie posłużyć jako np: amunicja (przeciwko istotą nie przekraczającą pewnego poziomu), którą łatwiej pozyskać z innych źródeł. Źródło Materii wystąpiło w świecie jednokrotnie, nikt nie wiedział o jego istnieniu. Jedyna podstawa, którą znano zginęła w 7 roku przed Chrystusem. -Znam to. I co mi to ma niby powiedzieć? -Wiedziałem, że coś wiesz i chciałem cię poprosić żebyś mi to wyjaśnił.- mówił łagodnie. Zależało mu na odzyskaniu swojej pani.- Oświecisz mnie o co chodzi z tą kartką?- podsunął karteczkę bliżej. Słowa na niej spisane nieco mnie zdziwiły. -Mogę ci powiedzieć, że nie wiem gdzie jest Iskra a podstawy nawet nie szukaj. Gdzie znalazłeś tą kartkę? -Na polanie. -A było coś tam podejrzanego? -Oprócz ciała hybrydy chyba nic. -Na pewno? Nic? -Zdziwiły mnie tylko sowy. -Sowy.- powtórzyłem- Ile? -Bo ja wiem. Nie liczyłem. -A szkoda... - mruknąłem. -No z dwadzieścia ich było. -Dość dużo i mało za razem. -Niezbyt rozumiem o co ci chodzi. "Ja też" -Z resztą, sowy by jej nie porwały. -Ale ci, których sowa jest jakby dodatkowym okiem tak. -Że co? Wziąłem kartkę do ręki. Z cienia rozpoznałem, że pisał to... łowca. Ale nie za bardzo ważny. Jakiś kundelek. -Radzę ci szukać Iskrę, chociaż masz małe szanse, że ją znajdziesz, bo ci kretyni długo się nie bawią w kotka i myszkę.- walnąłem z wrednym uśmiechem. -No ale kogo? -Mayę.