Alexander

Kiedy tylko schowałem skrzydła zeszliśmy do obozowiska łowców. Ku mojemu zdziwieniu nikt nie zwrócił na nas najmniejszej uwagi. Ruszyliśmy do środka obozu. W jego centralnej części stał największy namiot. Była w nim ukryta Inez, czułem to.

„Musimy się tam dostać” powiedziałem za pomocą języka migowego. Tak było bezpieczniej.

„Ty siedź cicho, a ja to załatwię” wymigał w odpowiedzi Leo. Zdziwiłem się, że aż tak się zaangażował, ale nie protestowałem. On był najlepszy do tego zadania.

Podeszliśmy do namiotu i niemal natychmiast zatrzymał nas jakiś strażnik.

- A wy tu czego? – warknął

- Nie twój interes – odciął się Leo i spróbował faceta ominąć

- Nie wejdziecie – powiedział mężczyzna, zagradzając mu drogę

- A to niby dlaczego?

- Bo Najwyższy rozkazał – padła krótka odpowiedź.

Leo zacisnął zęby ze złości, ale już po chwili się opanował.

- Najwyższy to kazał nam przejąć „transport”  i mu go dostarczyć – mężczyzna uniósł brwi – Twierdzi, że nie dajecie sobie rady – ciągnął Leo coraz pewniejszym tonem – Sądzi, że transport może wam uciec – zakończyła, ale nie trafił bo strażnik wybuchnął śmiechem

- Uciec? – zapytał – Ona prędzej zejdzie z tego świata niż nam ucieknie! – wykrzyknął.

Zbladłem i zacisnąłem pięści ze złosci. Rafaell dyskretnie poklepał mnie po plecach, chcąc mnie podnieść na duchu. Tymczasem strażnik przestał się śmiać i zaczął znowu rozmawiać z Leo.

- No więc…? – zapytał Leo

- Najwyższy ma przestarzałe informacje – prychnął strażnik, po sekundzie zmarszczył brwi – Zaraz, a jak ty się mogłeś z nim widzieć skoro nie ma go w naszej bazie?

-Hm… - Leo udał, że się zastanawia – O właśnie tak - prychnął i zakneblował faceta cieniem jednocześnie unieruchamiając - Skarbie ty mój, będziesz cichutko dopóki panowie nie wrócą a potem się rozliczymy… - powiedział, a my weszliśmy szybko do namiotu.

Inez leżała w nim nieprzytomna w kałuży krwi. Podbiegłem i uklękłem przy niej. Dziewczyna ledwo żyła.

- Musimy ją stąd zabrać – jęknąłem

Ale zanim zdążyliśmy to zrobić przed namiotem zakotłowało się. Usłyszelismy krzyki i odgłosy walki, a po chwili do namiotu wdarło się mnóstwo łowców. Rzucili się na nas, ale ja nie zamierzałem pozwolić żeby rozdzielili mnie z moją panią, a tym bardziej żeby kogos jeszcze skrzywdzili.

- Zabierz Inez do szkoły! – krzyknąłem do Rafaella

Chłopak chciał zaprotestować, ale nie miał na to czasu bo łowcy już zaatakowali. Odparłem atak po czym objąłem jego i Inez tarczą ochronną.

- Idź już! – zawołałem, a chłopak już bez protestów wybiegł z namiotu z Inez na rękach.

Ja razem z Leo walczyliśmy z łowcami. Dobrze nam szło tyle, że ich ciągle przybywało i była to syzyfowa praca.

- Ej, gołąb dasz radę mnie ponieść? – zapytał Leo kiedy nieoczekiwanie znaleźliśmy się blisko siebie

- Jasne – mruknąłem i zrozumiałem co chłopak planuje – Ok. Raz, dwa…trzy! – rozwinąłem skrzydła i szybko złapałem chłopaka w pasie. Wzbiłem się w powietrze i wyleciałem z obozu. Leo po drodze zabijał kogo mógł żeby nas osłonić. W końcu wydostaliśmy się do miejsca w którym byliśmy już bezpieczni. Wylądowałem, a w tym momencie z krzaków wyszedł Rafaello.

- Czemu nie uciekłeś?! – krzyknął na niego Leo – Czemu nie wróciłeś do szkoły?!

„Nie wrzeszcz” wymigał spokojnie chłopak „Nie zachowujesz się ostatnio tak jak powinieneś, ale jesteś moim przyjacielem i nie mam zamiaru cię zostawić w niebezpieczeństwie”

- Ale… - zaczął znowu Leo

„Poza tym” Rafaell mu przerwał „Inez potrzebuje pomocy i to teraz”

- Gdzie ona jest? – zapytałem słabym głosem

Rafaell pokazał na krzaki w których zrobił prowizoryczne posłanie dla dziewczyny.

Podbiegłem do niej i upadłem na kolana. Położyłem ręce na największej z ran i zacząłem leczenie. Szło opornie bo wdało się zakażenie, ale wreszcie udało mi się ją zagoić.

Wstałem i wziąłem moją panią na ręce.

- Musimy iść – powiedziałem ponuro

Inez nie otworzyła oczu, ale wiedziałem, że śmierć jej już nie grozi. Najchętniej uleczyłbym od razu wszystkie jej obrażenia, ale najpierw musieliśmy znaleźć się w szkole. Łowcy mogli dotrzeć na polanę w każdej chwili….