Alexander

- Jasne – powiedziałem z uśmiechem, ale spoważniałem natychmiast gdy spojrzałem na opierającą się o ścianę Osai, która nagle zrobiła się bardzo blada – Wszystko w porządku Osai? – zapytałem zaniepokojony – Może lepiej odprowadzę Cię do pokoju, a zwiedzanie odłożymy na później? – zaproponowałem

- Nie – zaprotestowała dziewczyna, hardo podnosząc głowę

- Osai... – zaczęła niepewnie Esme, która chyba też spostrzegła to co ja bo miała zmartwioną minę

- Nie idę do pokoju – warknęła Osai – Nie chcę na razie być sama

Dziewczyny patrzyły na siebie twardo przez dłuższą chwilę. W końcu przerwałem ciszę.

- Dobrze, Osai – powiedziałem z westchnieniem – Będzie jak chcesz. Chodźcie.

(Osai? Esme?)