Pierwszy łowca

Po sprawdzeniu czy Iskra jest w dobrym stanie, zabrałem się do ostatecznych poprawek. Krąg był już gotowy, dzień prawidłowy... Nie brakowało nic.

Gdy miałem zamiar wyjść poszukać swojej "zguby", ktoś wszedł na plac w ogrodzie. Była to Maya. Niosła naszyjnik swojej matki.

-Skąd Pan to ma? Niech mi pan powie... Proszę...

-Przechowuję te rzeczy dla ciebie.

-Ale... dlaczego akurat Pan?- nie odpuszczała, a w oczach zabłysnęły jej łzy.

-Byliśmy przyjaciółmi.

-Naprawdę?

-Tak. Ja i twój ojciec.

-Ale...

-Wiedziałem, że ty jesteś Iskrą, ale przez wtrącanie się niekompetentnych osób w nieswoje sprawy tak wyszło. Zabierzesz je wszystkie jeśli zechcesz.

-Ale... Co to?- zapytała patrząc na krąg namalowany na ziemi.

-Będziemy tego używać żebyś mogła czuć się bezpiecznie. Idź do salonu. Zaraz ci wyjaśnię.

-No... dobrze.- przystała niechętnie i weszła do domu.

Po chwili byłem już obok niej.

-Szybki Pan jest.- zauważyła. Usiedliśmy wygodnie.- Więc... po co to coś na ziemi?

-Będziemy z tego dziś korzystać.- zacząłem niechętnie wyjaśniać.

-Ale po co?

-Mówiłem wcześniej.

-Ale... jak mi to pomoże?

-Odczepią się od ciebie. Nie będzie już badań.- wyjaśniłem szybko, zwięźle i na temat tak, żeby zrozumiała.

-Naprawdę?! To świetnie!- wrzasnęła uradowana.

-Bo ogłuchnę.- upomniałem ją szorstko.

-Oj. Przepraszam. Tak się cieszę, że...

-Wiem.- wyprzedziłem - Słyszałem.

Nastała chwila ciszy. To ona pierwsza ją przełamała.

-Kiedy to użyjemy?

-Dziś w nocy.

-Aha... A będzie bolało?

-Zobaczysz. A teraz możesz się pobawić z kotem lub coś innego.- rzuciłem, wstając.

-A mogę...- zaczęła niepewnie, ale pod wpływem mojego spojrzenia zaczęła mówić dalej.- Mogę iść popatrzeć w... no wie Pan.

-Zabierz Ketiri ze sobą.

-Kogo?- zdziwiła się.

-Kota.- powiedziałem i wyszedłem zająć się swoimi sprawami.

Wybiła godzina dwudziesta trzecia pięćdziesiąt, a mała spała. Poszedłem ją obudzić. Jak zwykle kot był w pobliżu. Perfekcyjnie wykonywał swe obowiązki.

-Wstajemy Iskro. To już za chwilę.- szepnąłem jej do ucha i delikatnie dotknąłem ramienia.

-Mhm...- mruknęła śpiąc dalej.

-Chcesz wrócić i mieć spokój?

-Tak... ale jestem śpiąca.

-Nie ma czasu. Więc nie chcesz już widzieć Eve?

-Co?!- usiadła szybko na łóżku i zaczęła wyplątywać się z kołdry.- Już idę!

-No to dalej.- powiedziałem wychodząc z pokoju. Mała szybko mnie dogoniła.

Zaprowadziłem ją na plac, tam, gdzie czekał okrąg. Nadszedł już czas więc świecił na czerwono.

-Chodź.- szepnąłem.- Nie bój się. Już czas...

-Ale...

-Nie wahaj się. Będzie tylko lepiej.- powiedziałem optymistycznie, co nie było w moim stylu.

kazałem jej stanąć na jednym końcu okręgu, w małym kole. Ja stanąłem w przeciwległym. Krąg zaczął się zmieniać. Stał się niebieski, zmienił się na przejściowy, co oznaczało, że Maya to prawdziwa Iskra.

-Boję się!- krzyknęła.

-Spokojnie. To nic takiego. Stój twardo.

-Ale ja się boję! I...- nie skończyła bo moc zaczęła przechodzić.- Nie boli...

-Spokojnie.- powtórzyłem.

Po kilku chwilach było po wszystkim. Kręgi zniknęły a Maya osunęła się na ziemię. Podszedłem do niej, wziąłem w ramiona i wyszeptałem jej do ucha:

-Byłaś dzielna. Spisałaś się znakomicie.

-Naprawdę?- zapytała zmęczona.

-Śpij.- powiedziałem a dziewczynka zasnęła.

Teraz już mogę zrobić to, co powinienem zrobić dawno temu...