Cavaliada

-Cav, nadal się nimi przejmujesz? - zapytał Div. W sumie mogłam się przejmować. Moi przyjaciele polecieli do jakiejś szurniętej wiedźmy!
Nie odpowiedziałam. Wzięłam skrzypce (dawno już nie grałam...) WYszłam z pokoju i skierowałam się do parku. Przysiadłam na tamtym kamieniu. Na tym, gdzie pierwszy raz grałam w tej szkole... Wsłuchałam się w ptaki, szelest drzew, strumień... Zaczęłam grać... Zamknęłam oczy. I nagle usłyszałam cichy głos.

Kiedy was nie ma - to jakby nagle

Zabrakło w moim życiu muzyki

Kiedy Was nie ma - to czas mnie straszy

Że przeminę, że będę chwilą

Kiedy was nie ma - to jakby niebo

Miało się rozstać na zawsze ze słońcem

Kiedy Was nie ma - dosyć mam wszystkiego

I pragnę stąd na zawsze odejść

Moi przyjaciele

Moi przyjaciele

Moi przyjaciele bądźcie zawsze ze mną

Moi przyjaciele

Moi przyjaciele

Z wami wiem, że wszystko mogę

Że wystarczy tylko chcieć

Jak mam wyśpiewać, jak mam dziękować

Jak wytłumaczyć, że bez was mnie nie ma

Przytulam do was moją miłość

I wdzięczność mą w modlitwę zamieniam

Milion aniołków narysuję

I wszystkie razem postrącam z nieba

Dom na górze wybuduję

I zagram klauna kiedy trzeba

Moi Przyjaciele...

(Agata Budzyńska - Opowieść o przyjaźni)

Zdziwiona otworzyłam oczy. Na małej gałązce, w strumyku siedziała śliczna myszka. Patrzyła na mnie ślicznymi oczkami.
- Cześć maleńka. - powiedziałam wyciągając ją ze strumyka.
- Witaj! Jestem Kiff. - powiedziała siadając mi na dłoni.
- Ja jestem Cavaliada. Piękna piosenka. Skąd ją znasz? - zapytałam.
- Nie wiem. Gdzieś ją usłyszałam. Czy mogłabym u ciebie zamieszkać? - Roześmiałam się.
- No pewnie!