Poeana

Obudziłam się ze strasznym bólem pleców. Moja katana leżała na ziemi. Od razu ją podniosłam. ,,Znów zapomniałam ją naostrzyć " pomyślałam. Przygnębiona poszłam do kuchni. Viridi już tam był.
- Co na śniadanie? - spytałam jednocześnie ziewając.
- Yyy... - wymamrotał kompan. ,, No tak " przypomniałam sobie „ Nauczyłam go dopiero kilku słów z naszego języka. No cóż?”

- Ja coś zrobię - powiedziałam i poszłam do lodówki - Chcesz kanapki z marmoladą? - Przyjaciel kiwnął głową. Po śniadaniu poszłam na lekcje. Nauczyciel od władania mieczem ( jednego z moich najulubieńszych przedmiotów) właśnie pokazywał jak pokonać mieczem półtora ręcznym przeciwnika większego, silniejszego przeciwnika z toporem bojowym. Nagle spytał mnie o coś.
- Poeana! Co zrobisz, jeśli przeciwnik będzie chciał uderzyć zza głowy?
- Yyyy... Trzeba zrobić to no.... unik  - powiedziałam. W ogóle nie słuchałam . Myślałam, co się stało wtedy w nocy, gdy Isidar Mithrim rozbłysł.

- Częściowo dobrze. Trzeba odskoczyć i uderzyć mieczem w bok - powiedział po czym pokazał to na manekinie. - O tak. - ,, Poszczęściło mi się " pomyślałam - Poeana choć tu. Weź swoją katane ! -polecił - Kaya ty też. Weź ze stojaka miecz dwu ręczny.  

Po czym zaczął się pojedynek . Kilka razy ją drasnęłam, lecz nie mogłam się przebić przez osłonę. W końcu mnie trafiła. Niestety w bolące plecy. Upadłam. Miecz rozdał koszule i naruszył skórę.

- Dziewczyno idź do pielęgniarki!

Z krwawiącymi plecami opuściłam sale. Lubiłam przebywać u San. Potrafiła mnie wysłuchać i nawet często pomóc w jakiejś sprawie. Gdy weszłam od razu wykrzyknęła:

- Drogie dziecko, co ci się stało!

Wytłumaczyłam jej dzisiejszy ból pleców i jak się zraniłam. Posmarowała je jakąś maścią i obandażowała.

- No już. Niestety będziesz musiała odpuścić sobie na jakiś czas walki mieczem i strzelanie z łuku. - Już chciałam wyjść, gdy nagle powiedziała: - Poczekaj! Coś cię niepokoi czy mogę wiedzieć, co?
- Niestety San muszę sobie poradzić sama.

I wyszłam.